Sunday, May 6, 2012

ရဟန္းေတာ္တို႔ႏွင့္ ညခ်င္းသုတ္ အျငင္းပြားစရာမ်ား


ရဟန္းေတာ္တို႔ႏွင့္ ညခ်င္းသုတ္ အျငင္းပြားစရာမ်ား


(ဦးဇင္းေလးကို တပည့္ေတာ္ေျပာစရာရွိတယ္။ တပည့္ေတာ္တို႔ရြာက ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြ ၿမိဳ႕ကေန စာသင္ျပန္လာရင္ တပည့္ေတာ္က ညခ်င္းသုတ္ေလးဘာေလး အိမ္ကုိပင့္ကပ္ပါတယ္။ အဲဒါကို ရြာေက်ာင္းဘုန္းႀကီးက စာကလဲမတတ္ေတာ့ ညခ်င္းသုတ္စားရင္ အာပါတ္သင့္တယ္ မစားရဘူးဆုိၿပီး တားတယ္။ စာကလဲမတတ္ေတာ့ ေျပာရတာခက္ပါတယ္။ ညခ်င္းသုတ္က ယာ၀ဇီ၀ိကမုိ႔ စားေကာင္းတယ္ေျပာလဲ နားမေထာင္ဘူး။ တပည့္ေတာ္တို႔ဘာသာမွာ ဒီလိုမ်ိဳး စာမတတ္ေပမတတ္နဲ႔ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ဘုန္းႀကီးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ။ တပည့္ေတာ္နာမည္ကိုေတာ့ နန္းထိန္းေလးလို႔သာ မွတ္ထားပါ။ ဦးဇင္းေလးပညာရွိရင္ေတာ့ တပည့္ေတာ္ဘယ္သူဆိုတာ သိမွာပါ)

နန္းထိန္းေလးဆုိေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေျခာက္တစ္ေယာက္ပါလိုု႔ ေျပာခ်င္တာျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အေျခာက္တစ္ေယာက္က ၀ိနည္းကို အေတာ္ေလး ႏွံ႕ႏွံ႕စပ္စပ္ဖတ္ထား ေလ့လာထားတယ္ဆိုေတာ့ အေတာ္ေတာ္တဲ့ အေျခာက္လို႔ေျပာရမွာပဲ။ အာ၈အေျခာက္ေလးပဲ။

ဘုရားရွင္က ရဟန္းေတာ္ေတြနဲ႔ရဲ႕ အစားအစာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ “ကာလိကေလးမ်ိဳး”နဲ႔ ပုိင္းျခားသတ္မွတ္ၿပီးေတာ့ ပညတ္ေတာ္မူခဲ့တယ္။ အဲဒီကာလိကေလးမ်ိဳးထဲက တစ္ခုျဖစ္တဲ့ “ယာ၀ဇီ၀ိက”အခ်က္မွာ အျငင္းပြားေနတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်န္သံုးမ်ိဳးကိုေရးေနရင္ စာရွည္ေနမွာမို႔ ျပႆနာျဖစ္တဲ့ တစ္မ်ိဳးကိုပဲ ေ၇းေတာ့မယ္။

ယာ၀ဇီ၀ိက ဆုိတာက တစ္သက္တာပတ္လံုး ရဟန္းေတာ္မ်ား စားေကာင္းေသာ အစားအစာမ်ားလို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္။

ရဟန္းေတာ္ေတြ တစ္သက္တာပတ္လံုး စားေကာင္းတဲ့ အစားအစာမ်ားကေတာာ့ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား ဆန္လို ၀က္သားလိုမ်ိဳး ပင္မအစားအစာမဟုတ္တဲ့ အေဖ်ာ္ရည္လဲမဟုတ္တဲ့ ေဆးလည္းမဟုတ္တဲ့ ဆား ခ်င္း မန္္းက်ည္းရြက္ၾကမ္း ကင္ပြန္းရြက္ၾကမ္းစတဲ့ အျမစ္ အရြက္ အေခါက္ အဥတုိ႔သာျဖစ္တယ္။  ဒီဟာေတြက ဟင္းရဲ႕ ပင္မကိုယ္ထည္မဟုတ္ၾကဘူး ျဖည့္စြက္ပစၥည္းမ်ားသာျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီပစၥည္းေတြဟာ ရဟန္းေတာ္မ်ား တစ္သက္တာပတ္လံုးစားေကာင္းတယ္။ အာပတ္မသင့္ဘူး။

ညခ်င္းသုတ္ကို ေရွးကေတာ့ ခ်င္းရယ္ ဆားရယ္ ဆီပါတယ္ဆုိရံုေလးရယ္ သုတ္ၿပီးကပ္ၾကတယ္။ အခုေခတ္ကေတာ့ ပုဇြန္ေျခာက္ေတြနဲ႔ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ သုတ္ၾကတယ္။ နာမည္ခံညခ်င္းသုတ္မွ်သာျဖစ္တယ္။

ေရွးေခတ္ကသုတ္တဲ့ ညခ်င္းသုတ္ကို ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါမွာ ခ်င္းကလဲ ယာ၀ဇီ၀ိက ဆားကလဲ ယာ၀ဇီ၀ိက ဆီကလဲ ခုႏွစ္ရက္အတြင္းစားေကာင္းတဲ့ သတၱာဟကာလိကဆုိေတာ့ အာပတ္မသင့္ဘူးလို႔ ထင္မိၾၾကမွာအမွန္ပဲ။ တခ်ိဳ႕ရဟန္းေတြကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဒါမ်ိဳးထင္ေနတတ္တာမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ဘူးႀကံဳဘူးခဲ့တယ္။

သို႔ေသာ္ ကခၤါမွာ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘယ္လိုရွင္းထားလဲဆုိေတာ့ “ယာမကာလိကာဒီနိ အာဟာရတၳာယ ပဋိဂၢဟဏ အေဇၥ်ာဟာေရသု ။ပ။ ဒုကၠဋံ၊ ယာမကာလိကာဒီနိ သတိပစၥေယ ပရိဘုဥၨတႆ ။ပ။ အနာပတၱိ”လို႔ ရွင္းျပထားတယ္။

ခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္ကုိ ေနလြဲေသာအခါ စားေသာက္ရင္ ပါစိတ္အာပတ္သင့္တယ္။ အေဖ်ာ္ရည္စသည္မ်ားကို ဗိုက္မဆာပါပဲနဲ႔ အရသာခံလိုရံုသက္သက္ အပ်င္းေျပသက္သက္ေသာက္ရင္ ဒုကၠဋ္အာပတ္သင့္တယ္။ ဆာလို႔ေသာက္ရင္ အာပတ္မသင့္ဘူး။ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ ခ်င္းစတဲ့ ယာ၀ဇီ၀ိကေတြကို အနာေရာဂါျဖစ္လို႔ အဲဒါေတြကို စားမွေပ်ာက္မယ္ဆုိရင္ စားေကာင္းတယ္။ ဗိုက္ဆာလို႔ အပ်င္းေျပေအာင္လို႔စသျဖင့္ မစားေကာင္းဘူး။ အနာေရာဂါျဖစ္မွ ဒါကိုစားမွ ေပ်ာက္မယ္ဆုိမွ စားေကာင္းတယ္။ အနာေရာဂါျဖစ္လဲ ဒါကုိစားလို႔မေပ်ာက္ဘူးဆုိတာသိရဲ႕နဲ႔ ေရာဂါကို အေၾကာင္းျပၿပီးလဲ မစားေကာင္းဘူး။ ယာ၀ဇီ၀ိကကို အနာေရာဂါအတြက္ေၾကာင့္ပဲ စားေကာငး္တယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ပဲ စားရင္ေတာ့ ဒုကၠဋ္အာပတ္သင့္တယ္။

တခ်ိဳ႕က ေျပာတာရွိေသးတယ္။ ဗိုက္ဆာလို႔ မဆာပဲအငတ္ခံေနရင္ ငရဲႀကီးတယ္တဲ့။ ဒါဟာ အေျခအျမစ္မရွိတဲ့ ပလိစိေျခာက္ခ်က္ စကားမွ်သာျဖစ္တယ္။ ဘုရားေဟာလဲ မဟုတ္ဘူး။ ဗိုက္ဆာရင္ အေဖ်ာ္ရည္စတာေတြ ေသာက္ေပါ့။

ေနာက္တစ္ခုမွတ္ရမွာက ညေနခင္းကို အရည္ဆုိၿပီး ႏြားႏို႔လံုး၀မေသာက္ေကာင္းဘူးဆုိတာပဲ။ ရဟန္းေတြေတြဆုိရင္ ပါစိတ္အာပတ္သင့္တယ္။ လူေတြဆုိရင္ေတာ့ သီလက်ိဳးတယ္။။

အေျခာက္ကေလးေရ စာကုိ ႏွံ႕ႏွံ႕စပ္စပ္ဖတ္ပါ။ အျပစ္တင္မေစာပါနဲ႔။ မရွင္းတာပါရင္ ျပန္ေမးေပါ့။


........................................................................................မိုးသု(မႏၱေလး)

0 comments:

Post a Comment