Blog RSS Feed
Facebook - စာမ်က္ႏွာ 
Posts
``ဒကာကို ေမးတဲ့ဘာသာျခားက ေတာ္ေတာ္ယဥ္ေက်းတဲ့ ဘာသာျခားျဖစ္ဟန္တူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စကားလံုးကို အခုလို အေမးသေဘာေလးေျပာလိုက္တာ။ တကယ္က သူဆိုလိုခ်င္တာက ``၀ယ္စားတဲ့သူရွိလို႔ သတ္ေရာင္းတဲ့သူရွိေနတာ ဒါေၾကာင့္ သတ္သူနွင့္ ၀ယ္စားသူ အျပစ္က အတူတူရွိတာပဲ´´လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ ဦးဇင္းလဲ ဒီေမးခြန္းကို ခဏခဏေမးခံခဲ့ရဘူးပါတယ္။
ဦးဇင္း ဒကာနားလည္လြယ္မဲ့ အရပ္ေျပာနဲ႔ပဲ ရွင္းျပေပးပါ့မယ္။ ဒကာရဲ႕ ဘုရားကသူမ်ားကပ္လႈဳတာကို ဘုဥ္းေပးေတာ္မူတာပါ။ ကိုယ္တိုင္၀ယ္စားတာ ခ်က္ျပဳတ္စားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက ဘုရားရွင္က သူဘာႀကိဳက္တတ္တယ္လို႔ ဒကာဒကာမေတြကို ေျပာထားတာလဲမရွိပါဘူး။
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ဘုရားရွင္ကို ဆြမ္းကပ္ၾကတာကလည္း အရိယာေတြမ်ားတာမို႔ ဘုရားရွင္ကိုကပ္ၾကတဲ့ အသားတြက ပံ့သုကူသားေတြပါ။ ဘုရားရွင္ကို ကပ္လႈဳဖို႔အတြက္ တမင္တကာ သတ္ျဖတ္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့ အသားမဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းေကာင္းမြန္ခ်က္ျပဳတ္ကပ္ၾကတယ္ဆိုရင္လည္း ႏို႔ဃနာဆြမ္း ေထာပတ္ဆြမ္းက (အခုေခတ္လိုဆိုရင္ သတ္သတ္လြတ္ ဒံေပါက္ဆြမ္း) မ်ားတာပါ။ အသားဟင္းေတြ ကပ္လႈဳတဲ့သူလည္း ရွားပါတယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ဒကာဘာသာေရးစာေပေတြ ဖတ္ရႈ႕ေလ့လာတဲ့ အခါမွာေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။
ဒါကေတာ့ ထားပါေတာ့ အႀကံဳမ၀င္ပါဘူး။ ဘုရားရွင္အသားစားတယ္ဆိုလို႔ အသားစားတာ မ်ားတယ္ထင္မွာမို႔ ေျပာျပတဲ့ သေဘာပါ။ ဒီျပႆနာက ဘုရားသက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ကထဲက ျဖစ္ခဲ့တာျပႆနာပါ အေျဖေတြလဲ ေပးခဲ့ၾကၿပီးသားပါပဲ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ေနၾကလို႔ မသိၾကတာပါ။
ဒီတစ္ခါတုန္းက သမားေတာ္ႀကီးဇီ၀က.က ``ရွင္ေတာ္ဘုရားကို ရည္မွန္းၿပီး အေၾကာင္းျပဳၿပီး သတ္အပ္ေသာ အသားကို ရွင္ေတာ္ဘုရားက သိလ်က္စား၏လို႔ တိတၳိေတြ ေျပာေနၾကတဲ့ စကားမ်ားဟာ မွန္ပါသလားဘုရား´´လို႔ ေလွ်ာက္ထားတယ္။
``ဇီ၀က (ငါ့ကိုကပ္လႈဳဖို႔ သတ္သည္ဟု) ျမင္အပ္ ၾကားအပ္ ယံုမွားအပ္ေသာ အသားကို မစားေကာင္းဟု ငါဘုရားေဟာၾကားထား၏´´
``ဇီ၀က (ငါ့ကိုကပ္လႈဳဖို႔ သတ္သည္ဟု) မျမင္အပ္ မၾကားအပ္ မယံုမွားအပ္ေသာ အသားကို စားေကာင္းသည္ဟု ငါဘုရားေဟာၾကား၏´´လို႔ ျပန္လည္ေျဖၾကားခဲ့ပါတယ္။
ဘုရားရွင္ရဲ႕ဆိုလိုရင္းက ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ``ကိုယ့္ေရွ႕မွာ သတ္အပ္တဲ့အသားကို မစားရပါဘူး။ ဦးဇင္း(..)ကို ကပ္လႈဳဖို႔ သတ္ေနတာေလလို႔ ေျပာစကားကို ၾကားရရင္လည္း အဲဒီအသားကို မစားရပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီတိရိစၧာန္ဟာ ငါ့ကိုကပ္လႈဳဖို႔ အသတ္ခံလိုက္ရတာလားလို႔ သံသယျဖစ္မိရင္လည္း မစားရပါဘူး´´ လို႔ ဆိုလိုတာပါ။
(အကယ္၍ ဆိုခဲ့တဲ့သံုးခုထဲက တစ္ခုခုျဖစ္ေနရဲ႕သားႏွင့္ စားခဲ့လွ်င္ အာပတ္သင့္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသင့္ေသာအာပတ္သည္ အသက္သတ္လို႔ သင့္ေသာအာပါတ္မဟုတ္၊ သိလ်က္ႏွင့္မစားရဟူေသာ သိကၡာပုဒ္ေတာ္ကို က်ဴးလြန္ျခင္းေၾကာင့္သာ သင့္တဲ့အာပါတ္ျဖစ္ပါတယ္)
``ဇီ၀က အၾကင္ရဟန္းသည္ ေမတၱာအၿမဲပြားေန၏။ ထိုရဟန္းကို ဒါယကာတစ္ေယာက္က အိမ္ကိုပင့္၍ သားျပြမ္းဆြမး္ကို ကပ္လႈဳ၏၊ ထိုရဟန္းက ``ငါ့အားသားၿပြမ္းဆြမ္းကို ကပ္လႈဳပါမူ ေကာင္းေလစြ´´ဟု ေတာင္းတျခင္းမျဖစ္ခဲ့။ ``ေနာင္အခါတြင္လည္း ဤကဲ့သို႔ေသာ သားျပြမ္းဆြမ္းကို ကပ္ပါမူေကာင္းေလးစြ´´ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေတာင္းတမႈလည္း မျဖစ္ခဲ့။ ပစၥ၀ကၡဏာ ဆင္ျခင္၍စား၏။ ထိုရဟန္းကို ေမတၱာျဖင့္ အၿမဲေနေသာရဟန္းဟူ၍ ေခၚဆိုအပ္၏´´လို႔ ဆက္လက္မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။
ပါဏာတိပါတကံထိုက္တယ္ဆိုတာက ``ကိုယ္တိုင္မသတ္ေပမဲ့ (ကုိယ္အမူအရာႏွင့္ပဲံျဖစ္ျဖစ္ ႏႈတ္အမူအရာႏွင့္ ပဲျဖစ္ျဖစ္) ေဟ့ေကာင္မင္းအဲဒါကို သတ္လိုက္စမ္းလို႔ ေစခိုင္းခဲ့ရင္၊ သူ႔ကိုသတ္ဖို႔ အားေပးအားေျမွာက္ ျပဳခဲ့ရင္၊ သူ႔ဘာသာသတ္ေနတာကို ကိုယ္ကျမင္ၿပီး ၀မ္းသာမိခဲ့ရင္၊ သူတစ္ပါးက အသက္သတ္ေနတာကို ကုိယ္ကျမင္ရေတြ႔ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ မသတ္ဖို႔တားျမစ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားရွိရဲ႕သားနဲ႔ မတားျမစ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ႏွစ္ဦးစလံုး ပါဏာတိပါတကံထိုက္ပါတယ္´´
(ေတြးၾကည့္ေပါ့။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဘုဥ္းေပးတဲ့အသားက ဆိုခဲ့တဲ့ အဂၤါေတြက ဘယ္ဟာနဲ႔ၿငိစြန္းမႈ မရွိဘူးလဲ ရွိသလဲဆိုတာ)
တကယ္ေတာ့ ကတ္ကတ္သတ္သတ္ေတြးလို႔သာ စားသူရွိလို႔ သတ္သူရွိတာလို႔ ေတြးမိၾကတာပါ။ ေသခ်ာျပန္ေတြးၾကည့္စမ္းပါ။ ၀က္သတ္သူကလည္း ေန႔တုိင္း၀က္ကို သတ္ရိုးသတ္စဥ္ သတ္ေနတာပါပဲ။ ၾကက္သတ္သူကလည္း ေန႔တုိင္းသတ္ရိုးသတ္စဥ္ သတ္ေနတာပါပဲ။ ႏြားသတ္သူ ဆိတ္သတ္သူ ငါးသတ္သူ စသျဖင့္ေပါ့ေလ သူတို႔ဘာသာ သတ္ရိုးသတ္စဥ္သတ္ေနၾကတာပါ။
၀ယ္စားသူကေတာ့ မနက္ျဖန္ငါေတာ့ ဘာ၀ယ္စားမယ္လို႔ ႀကိဳတင္ၿပီးေျပာမထားပါဘူး။ အဲဒီလို ေတြးလိုက္ရင္ ၀ယ္စားသူရွိလို႔ သတ္သူရွိတာဆိုတဲ့စကားဟာ ဘာမွကိုအဓိပါယ္မရွိေတာ့ပါဘူး။
လူအမ်ားႀကီးကို ေကၽြးစရာေမြးစရာရွိလို႔ အသားသတ္ေရာင္းတဲ့သူဆီကို မနက္ျဖန္ အသားဘယ္ေလာက္လိုခ်င္တယ္ လို႔ ႀကိဳမွာရင္ေတာ့ ႏွစ္ဦးစလံုးအျပစ္ရွိပါတယ္။ ႀကိဳမွာမထားပဲ ေစ်းထဲမွာ သူတို႔ဘာသာ သတ္ရိုးသတ္စဥ္ သတ္ေရာင္းတဲ့ အသားကို ၀ယ္ၿပီးစားရင္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။
ဘုရားရွင္ဆိုတာက သူမ်ားကပ္လႈဳတာကိုပဲ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူတာပါပဲ။ ေ၀ရဥၹာျပည္၀ါကပ္စဥ္ကဆုိရင္ ျမင္းစာမုေယာစပါးေတြကိုေတာင္ ဘုဥ္းေပးတာကို ေတြးၾကည့္ပါ။ ဘုရားရွင္ဟာ အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ မေကာင္းဘူးေကာင္းတယ္ ဘယ္လိုဟင္းမွထမင္းမွ ငါဘုရားဘုဥ္းေပးတယ္လို႔ တစ္ခါမွကို မေျပာခဲ့ဘူးပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ ဘုရားရွင္ကို အျပစ္ရွာတာ ရွာမေတြ႔လို႔ ေျပာမိရာေျပာရာ ေျပာၾကတဲ့စကားပါ။ ဘာမွအေရးစိုက္ေနစရာမလိုပါဘူး။
ဘုရားရွင္အစရွိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းမေထရ္ႀကီးတို႔ဟာ ဓမၼိယလာဘ္ကိုသာ ခံယူသံုးေဆာင္မူၾကတာပါ။ အဓမၼိယလာဘ္ ကို ခံယူသံုးေဆာင္ျခင္း မျပဳၾကပါဘူး။ အသားဟင္းမေျပာနဲ႔ အဓမၼိယလာဘ္ျဖစ္ေနရင္ ႏို႔ဃနာဆြမ္းေတာင္ ဘုဥ္းေပး ေတာ္မမူပါဘူး။
အမ်ားလဲၾကားဘူၿပီးသား ျဖစ္မွာပါ။ အရွင္သာရိပုတၱရာ ေလနာေရာဂါျဖစ္ေတာ့ အရွင္ေမာဂၢလာန္က ဘာစားရင္ေပ်ာက္မွာလဲေမးေတာ့ ``ငယ္တုန္းကေတာ့ ေရမေရာတဲ့ ႏို႔ဃနာဆြမ္းကို စားလိုက္ရင္ ေပ်ာက္သြားတာ ပဲ´´လို႔ ျပန္လည္ေျဖၾကားလိုက္ပါတယ္။ (ျပန္ေျပာတဲ့စကားကို ေသခ်ာဖတ္ၿပီး ေတြးၾကည့္ပါ။ ဘယ္ေလာက္အျပစ္ကငး္တဲ့ စကားလဲဆိုတာ)
ဒါကို အနားကသစ္ပင္က ရုကၡစိုးကၾကားေတာ့ အရွင္ေမာဂၢလာန္ရဲ႕ ဆြမ္းခံအိမ္က လူတစ္ေယာက္ကို ေရာဂါျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး ဒီေရာဂါေပ်ာက္ခ်င္ရင္ မနက္က်ရင္ အရွင္ျမတ္ကို ေရမေရာတဲ့ ႏို႔ဃနာဆြမ္းေလာင္း လႈဳရမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ေန႔အရွင္ေမာဂၢလာန္ၾကြလာေတာ့ ေလာင္းလႈဳလိုက္တယ္။ အရွင္ေမာဂၢလာန္က အရွင္သာရိပုတၱရာကို ဆက္ကပ္ေတာ့ အရွင္သာရိပုတၱရာက သံသယျဖစ္လို႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္ေတာ့ ရုကၡစိုးလုပ္ထားတာကိုျမင္ေတာ့ ေလနာေရာဂါေၾကာင့္ ဗိုက္ထဲကအူေတြအေခြလိုက္ ပါးစပ္ကေနထြက္က်သြားပါေစ ဒါမ်ိဳးမတရားသျဖင့္ရတဲ့ ဆြမ္းကိုေတာ့ မဘုဥ္းေပးဘူးဆိုၿပီး သြန္းပစ္လိုက္ပါတယ္။
ဘုရားအမႈဳးရွိတဲ့ အရွင္ျမတ္ႀကီးေတြဟာ အျပစ္မကင္းတဲ့ အလုပ္ကိုမလုပ္ၾကသလို အျပစ္မကင္းတဲ့ အစားေသာက္ကိုလည္း မစားေသာက္ၾကပါဘူး။ အသားဟင္းမေျပာနဲ႔ အျပစ္မကင္းရင္ သတ္သတ္လြတ္လဲ မစားၾကပါဘူး။ အသားဟင္းဆိုရင္ေတာ့ ဆုိဖြယ္ရာမရွိေတာ့ပါဘူး။ ``ဦးဇင္းတို႔ဘုရားက အသားႀကိဳက္တဲ့ ဘုရားမဟုတ္ပါဘူး။ ကပ္လႈဳတာကို စားတဲ့ဘုရားရွင္ပါ။´´
ဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္းေျပာခ်င္တာက စားသူရွိလို႔ သတ္သူရွိတယ္ဆိုတာ အပိန္အဖ်င္းစကားပါ။ စားသူမရွိလည္း သတ္သူေတြရွိေနတာပါပဲ။ မယံုရင္ မႈခင္းဂ်ာနယ္ေတြဖတ္ၾကည့္ေပါ့။
(စာကို ေသေသခ်ာဖတ္ၿပီး သေဘာတရားေတြကို ေသခ်ာၿခံဳငံုၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ပါ)
ဒီေတာ့ ဒီျပႆနာကရွင္းေလာက္ၿပီ နားလည္ေလာက္ၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။ မရွင္းေသးဘူးဆိုရင္လညး္ ထပ္ျပန္ၿပီးေမးေပါ့။
..........................................အရွင္ေခမာနႏၵ(မိုးသု-မႏၱေလး)
0 comments:
Post a Comment