စြန္႔ခဲ့သူရဲ႕ ႏွလံုးသား..

လူေတြကို ခ်စ္တဲ့အတြက္ စြန္႔လႊတ္မယ္၊

သစၥာရွာဖို႔ ကိုယ္ကို အသံုးခ် သြားမယ္။

ငရဲမွာရွိရွိ၊ ေကာင္ကင္မွာ ၀ွက္၀ွက္၊

အနားမွာ ကပ္ကာ မျမင္ရပဲ ၀ဲေနေန၊

လြတ္ေျမာက္ေရးလမ္းကို ဆြတ္လွမ္းမယ္ဆုိရင္၊

ေနာက္ဆံုး အေ၀းမွာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ တစ္ေနရာရာမွာ၊

သူ႔ စူးစမ္းမ်က္လံုးမွာ ပု၀ါလွစ္သြားမယ္၊

သူ႔ နာက်ဥ္ေျခလွမ္းတို႔အဖို႔ လမ္းပြင့္သြားမယ္၊

ကမၻာစြန္႔ ရွာခဲ့တာ ေအာင္ျမင္ ရရွိမယ္။

ေသျခင္း ေအာင္သူအျဖစ္ ေသမင္းက ေတြ႔မယ္၊

ဒါ ငါလုပ္မယ္၊ ႏိုင္ငံကို အဆံုးခံမယ္၊

ႏိုင္ငံကို ခ်စ္လို႔၊ နာက်င္တဲ့ ႏွလံုးအေပါင္း ခုန္သံနဲ႔အတူ

ငါ့ႏွလံုး ခုန္ေနလို႔ပဲ။

သိသူ၊ မသိသူ၊ ဒီက ငါ့လူေတြ၊

ငါ့လူျဖစ္လာမယ့္သူေတြ၊ ကုေဋကုဋာေတြကို

အခု ငါျပဳမယ့္ စြန္႔ျခင္းက ကယ္လိမ့္မယ္။

အို… ေခၚတဲ့ ၾကယ္တို႔…

အို..ငိုေၾကြးတဲ့ ကမၻာ..သင့္အတြက္ ငါစြန္႔ၿပီ၊

ငါ့ရဲ႕ႏုပ်ိဳမႈ ငါ့ထီးနန္း စည္းစိမ္၊ ငါ့ေရႊ ေန႔ညေတြ၊ ငါ့စံနန္း..

ၿပီး မင္း လက္ေတြ၊ အပယ္မိဖုရား

က်န္တာအားလံုးထက္ အစြန္႔ရခက္လွေလရဲ႕..။

ဒါေပမယ့္ ကမၻာ ကယ္ရာ မငး္ကိုလဲ ကယ္မယ္။

ၿပီး မင့္ရဲ႕ သားအိမ္ႏုအတြင္းမွာ လႈပ္ရြေနသူ၊ ငါ့ကေလး၊

တို႔ ေမတၱာရဲ႕ ပုန္းဆဲ ပန္းပြင့္။

သူ႔ကုိ ေစာင့္ ႏႈတ္ဆက္ရင္ အဓိ႒ာန္ပ်က္လိမ့္။

ဇနီး ကေလး ဖခင္ ျပည္သူတုိ႔

ဒီအခ်ိန္ရဲ႕ ပူေဆြးမႈ ခဏမွ်ယူၾကေတာ့၊

ဒါမွ အလင္းထြက္ေပၚမယ္၊

သတၱ၀ါတို႔ တရားသိမယ္။

ခု စိတ္ပုိင္းလိုက္ၿပီ၊ ခုထြက္ခြါေတာ့မယ္။

အျပင္း ရွာလို႔၊ အားထုတ္လို႔ ေအာင္စတမ္းဆုိရင္

ငါရွာတာ မေတြ႔မခ်င္း ျပန္လာမယ္ မဟုတ္ဘူး။

(အေလာင္းေတာ္မင္းသား ေတာမထြက္ခင္ညက စိတ္အေျခအေနကို ကဗ်ာစပ္ဆိုထားတာပါ။ ေမာင္သာႏိုး ဘာသာျပန္ထားတဲ့ အာရွတိုက္ရဲ႕အလင္းေရာင္ စတုတၳက်မ္း စာမ်က္ႏွာ၉၈-၉၉တို႔မွ ေကာက္ႏႈတ္ တင္ျပေပးပါသည္)

…………………………………………………………………………မိုးသု(မႏၱေလး)