အေျခခံ ဗုဒၶဘာသာပို ့ခ်ခ်က္ အပိုင္း(၆)

အတိအက်ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကံ ဒြါရအကြဲအၿပဲ ျပင္းထန္လာခ်ိန္ဟာ ၁၂၁၇ခုႏွစ္မွာ ပိုၿပီးတစ္စတစ္စ ျပင္းထန္လာခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အရွင္ဥကၠ၀ံသမာလာဟာ ရဟန္း၀ါ ၁၇ႏွစ္၀ါရရွိေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုျပင္းထန္လာလိုက္တာ ၁၂၂၄ခုႏွစ္ၾကေတာ့ ဦးသစ္ဆိုတဲ့ ဒကာတစ္ေယာက္နဲ႔ ဦးေပၚလာဆိုတဲ့ ဒကာႏွစ္ဦးတို႔ဟာ အေလာင္းအစားတစ္ခုလုပ္ၿပီးေတာ့ မႏၱေလးေနျပည္ေတာ္ကိုလာကာ သုဓမၼာဆရာေတာ္မ်ားထံ ကံ ဒါြရ မည္ဟာကမွန္တယ္ မွားတယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ေပးပါလို႔ ေလွ်ာက္ထားၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ဟာ ဦးေဥယ်ဓမၼျဖစ္တယ္။

အဲဒီအခါမွာ သုဓမၼာဆရာေတာ္မ်ားဟာ ဒီျပႆနာကိုေျဖရွင္းေပးဖို႔ ေမာင္းေထာင္ဆရာေတာ္ကို တာ၀န္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေမာင္းေထာင္ဆရာေတာ္က ``တိေႆာ ဣမာ ဘိကၡေ၀ ၀ႏၵနာ၊ ကတမာ တိေႆာ ကာေယန ၀ါစာယ မနသာ ဣမာတိေႆာ ၀ႏၵနာ´´ဆိုတဲ့ ပါဠိကိုထုတ္ၿပၿပီးေတာ့ ကံ ဒြါရ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးနဲ႔ ရွိခိုးကန္ေတာ့ႏိုင္ေၾကာင္း ကံကန္ေတာ့လည္းမွန္တယ္။ ဒြါရနဲ႔ကန္ေတာ့လည္းမွန္တယ္လို႔ အဆံုးအျဖတ္ေပးလို္က္တယ္။ (ဒီေနရာမွာေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ မွတ္ထားပါလို႔ ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ အေျခခံဆိုေတာ့ က်မ္းကိုးက်မ္းကားေတြနဲ႔ ေမာင္းေထာင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ကို အကုန္တင္ျပေပးလိုက္ရင္ ရႈပ္ေထြးသြားႏိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ)

ေမာင္းေထာင္ဆ၇ာေတာ္ရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ အရွင္ဥကၠံ၀ံသမာလာဟာ အကိုးအကားေတြနဲ႔ ဒြါရကသာ မွန္တယ္ဆိုၿပီး ျပန္လည္ေခ်ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ ဒီျပႆနာႀကီးဟာ တစ္ေျဖးေျဖးႀကီးထြားလာခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ထံကုိ ဆံုးျဖတ္ေပးပါလို႔ စာနဲ႔လွမ္းၿပီးေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ႀကီးက အကြဲအၿပဲ၌ ေပ်ာ္ရႊင္ႏွစ္သက္စြာ က်င္လည္က်က္စားေလ့ရွိၿပီး ကြဲရျပဲရတာကို ႏွစ္သက္ေလ့ရွိေသာ ေအာက္ျပည္ေန ရဟန္းေတာ္မ်ားကို မည့္သည့္အဆံုးအျဖတ္မွ် မေပးလိုပါေၾကာင္းစသျဖင့္ ပါဠိဂါထာစီၿပီးေတာ့ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခါ ဒီျပႆနာဟာ ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းမွာ သီတင္းသံုးေတာ္မူတဲ့ မာန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီးထံကို ေရာက္သြားခဲ့ျပန္ပါတယ္။

(ဆက္လက္တင္ျပေပးပါမည္)

..........................................................................................မိုးသု(မႏၱေလး)